Broodje Chappy

Er stond vandaag een leuke fietstocht op het programma. Langs het fietspad en door de citrusplantages omhoog naar Desert de los Palmas, een natuurgebied. We zijn tot bijna boven aan de ruines geraakt, maar zijn vastgelopen op een wandelpad waar we echt niet meer verder konden met de fiets. Op de terugweg werden we geholpen door een vriendelijke Spanjaard die ons de weg langs de stranden gewezen heeft. De meeste Spanjaarden hier zijn trouwens heel vriendelijk en uitermate behulpzaam. Je hoeft niet eens om hulp te vragen, ze komen spontaan af als ze nog maar denken dat je iets zoekt (herinner je Kwak en Boemel) . Het enige probleem is dat ze niet één woord engels spreken. Ze brabbelen maar door in het Spaans ook al staan de baasjes er bij als een koe die voor het eerst een trein ziet passeren en duidelijk maken dat ze er geen woord van verstaan. Ook deze vriendelijke Spanjaard gaf pas  op op het moment dat de baasjes deden alsof ze alles begrepen hadden (si, si, comprendo en  duim omhoog). 

Langs het strand gestopt voor de lunch, maar dat bleek een tegenvaller. Tenminste voor K, ik heb lekker gesmuld! Zij is niet zo'n liefhebber van vlees op vakantie en had een pasta met kaas besteld en een stukje brood met tomaat erbij. Gekozen op de engelse menu die de serveester speciaal voor ons vanonder uit een schuif gediept had. De lekkere pasta bleek echter een broodje met gesmolten kaas en een lap Chappy-vlees. Voor K een gruwel voor mij hemels!

(Voor de niet honden-mensen: Chappy is een merk van hondeneten) . Nu begrijp ik dus waarom de Spanjaarden geen engels spreken tegen de baasjes: die snappen er toch maar evenveel van als van Spaans... geen ballen dus!

Pootje,

Julles