Op reis naar Dicar

Ik had een het al een paar dagen in’t snuitje. Er hing stress in huis. R was weer nest aan ‘t dragen, heen en weer lopend met manden vol spulletjes, kleren en eten, tegelijkertijd naarstig lijstjes bijwerkend. K die tot laat achter haar PC en alleen in haar eigen Excel wereld zat. De sleutels van de Dinky die regelmatig werden bovengehaald, een geluid dat ik trouwens herken uit duizend. Ik begon dan ook al een beetje te hopen: zou het?

Toen ze me vanmorgen in bad staken, wist ik het zeker: yes, we gaan op reis! 

Tegen de middag zijn we eindelijk vertrokken. Maar al na een klein uurtje reden we een parking op. Blijkbaar hadden we nog eerst een tussenstop in Geel om de satelliet te laten herstellen. Pfff dat was saai hoor... meer dan 3 uur wachtend in mijn zak, tussen wel honderd Dinky’s en ik mocht in geen enkele gaan rondneuzen.

Maar uiteindelijk kwam het verlossende bericht en om half 5 konden we eindelijk vertrekken. Omdat we toch nog een paar honderd kilometer wilden meepakken, zodat deze dag niet helemaal verloren zou zijn, werd het te laat om nog een camping te vinden. Dan maar langs de snelweg op een goed verlichte parking gaan staan en een paar uurtjes slapen.

Wordt vervolgd...

Pootje,

Julleke