What else?

Sinds de mijnheer met het vogeltje er ons vorig jaar in Spanje over verteld had stond de Pista Ciclabile, een fietspad van Ospedaletti, via San Remo naar San Lorenzo al Mare, op onze bucketlist. Vandaag was het dan zover. Eerst 9 kilometer langs een drukke bergweg, waar de auto’s en de scooters rakelings langs ons heen scheurden. Maar dat hebben we al wel meer meegmaakt. Het fietspad zelf hebben we gemakkelijk gevonden (dat is iets wat we dan weer minder vaak meemaken).

De man met het vogeltje heeft niet overdreven! Het fietspad is eerder een fietsotrade, 4 baanvakken breed, volledig geasfalteerd en vlak. Zalig fietsen! Net zoals op de via verdes in Spanje waren ook hier een paar tunnels, maar dan veel beter onderhouden. De langste was 1500m en gedecoreerd met  wistjedatjes en foto’s van de wielerklassieker Milaan-San Remo. We hebben de naam van Eddy Merckx verschillende keren gespot en waren heel even fier om Belg te zijn. De bloemenpracht onderweg bewees dat we ook net in de mooiste periode hier waren. Onderweg een paar keer gestopt in een pittoresk dorpje en R en ik hebben zelfs Joske Vermeulen van de Trammesantlei gespeeld (zie laar naar de foto’s). Na 24km spijt dat het ten einde was, en helemaal niet erg dat we dezelfde weg terug moesten. Jammer genoeg ook daarna  langs dezelfde bergpas. Moe maar voldaan en 66km meer op onze teller kwamen terug aan in het getto en konden we de Pista Ciclabile afvinken op onze lijst. Het was de schamele camping en de gevaarlijke bergpas meer dan waard!

Het ijsje van de Italiaanse gelateria onderweg was heel lekker maar het is mij niet echt bekomen, of was het misschien de verse tonijn ‘s middags? Ik weet het niet maar ik ben zo ziek als... ja, als een hond natuurlijk... what else? zou George Clooney zeggen

pootje

Julles