De indringer

Goed geslapen langs de autostrade.

Om 5 uur begonnen onze vrienden, de truckchauffeurs, één voor één hun zware machines te starten en zijn wij dus ook maar opgestaan en vertrokken.

De hele dag gereden, af en toe een beetje regen afgewisseld met een beetje file hier en daar. 

 Onderweg kreeg ik ineens die verwende teckel in de mot. Dat beest is vorige vakantie ineens opgedoken, en heeft toen de beste plaats in de Dinky opgeeist, aan het raam vooraan op het dashboard. Een plekje waar zelf ik, met mijn Keizerlijke status, niet mag komen. En die indringer staat daar gewoon prinsheerlijk door het raam te kijken, alsof de hele boel van hem is. Maar het ergste van al is dat ik hem zijn plaats niet mag wijzen! Ik zou hem zo graag in stukken scheuren en alle hoeken van de Dinky laten zien. R en K zeggen dat ik speelgoed genoeg heb en dat ik daar maar mee moet spelen. Deeuhhh! Daar gaat het toch helemaal niet om. Ik, Keizer Julius, moet ineens mijn grondgebied delen met een stijve indringer, die mij zelfs niet aankijkt. Pffff! Maar ze zullen het geweten hebben, ik blijf zeuren tot ik hem van zijn troon mag stoten!

‘s Avonds ergens de snelweg afgereden en op de eerste de beste camperplaats een plekje gezocht voor de nacht. Gelukkig was dat maar voor één nacht want om de hoek reed ‘Razende Roland’, een stoomtrein waar ze daar heel trots op zijn, maar die keihard toetert als hij voorbijkomt. Het leek wel een nucleair alarm dat elke keer afging.