Kopenhagen, hoe moeilijk kan het zijn?

Vanmorgen opgestaan en ‘t zonneke stond te stralen aan de hemel. Perfect dus voor ons gepland dagje Kopenhagen. Ontbijt achter de kiezen en snel de fiets op. De mijnheer van de camping had ons gezegd dat we via route 4,de kortste, of route 6 de mooiste konden gaan. De kortste is voor woesie’s en wij zijn genieters, dus kozen we voor de 6. Het eerste stuk ging goed, maar dan was er een wegomlegging en daar zijn we dus de draad kwijt geraakt. Toen hebben mijn 2 Charels al hun verstand bij elkaar gelegd en zijn we dus... ja, de verkeerde kant op gereden blijkbaar. Vraag me niet hoe ze het klaar gekregen hebben, maar ze zijn er in geslaagd om 36km te rijden over een stuk dat normaal maar 18km was. De helft dus... hoe die twee aan zo’n slimme kinderen zijn gekomen is mij nog steeds een raadsel. 

Maar nu hadden we wel een probleem, want we hadden niet genoeg batterij meer over om nog in Kopenhagen rond te rijden, wat dus wel het plan was,  én terug naar de Dinky. Over naar plan B: tickets kopen voor de hop-on-hop-off bus. 

En alsof dat nog niet genoeg was, begon het toen we op een terrasje in Nyhavn zaten te eten,  ineens te stormen en te regenen. Snel afgerekend en terug de bus op. Het hele rondje uitgezeten, onderweg kort afgestapt voor een foto van het meerminnetje (dat vonden ze het minimum, zonder foto van de kleine zeemeermin ben je niet in Kopenhagen geweest blijkbaar) en snel terug naar onze fiets. Dat was het dus... mijn mandje dat ondertussen kletsnat geworden was, werd gered met een droog dekentje en ik kreeg een regenfrak aan. Pfff... niet echt een Keizerlijke uitstraling dus. Maar soit, ik had kou en liet het dus gebeuren.

Gelukkig hebben ze deze keer Google maps gevolgd en blijkbaar was het gewoon 18km rechtdoor tot aan de camping. Hoe moeilijk kan het zijn vraag ik me dan af...

Pootje, 

Julleke