Bij problemen: ‘tuut-tuut’ !

Ik had jullie gisteren voorspeld dat ik vandaag veel te vertellen zou hebben, awwel hou jullie vast...

 Na 4,5 uur wachten langs de autostrade arriveerde er eindelijk een takelwagen met mega oplegger. De chauffeur was super vriendelijk, maar sprak alleen Italiaans. Lang leve google translate en heel veel goeie wil van beide kanten, maar we begrepen elkaar. Tenminste dat dachten we want toen de Dinky op de oplegger vastgezet was, zei de vriendelijke depaneur dat wij IN de Dinky moesten gaan zitten. Hij was niet alleen vriendelijk, maar nog grappig ook? Maar het was geen grap,  hij wees duidelijk naar de Dinky en zei dat hij ons goed ging in ‘t oog houden in zijn spiegel en bij problemen moesten we maar ‘tuut tuut’ doen... Ik zag K kijken met een blik van ‘en waar is dan die kraan om mij daarin te heisen?’ Soit, ik ga jullie de details besparen, maar we zijn er ingeraakt. Dan de poorten van de peage door, de autostrade op en wij, netjes met onze gordel aan, in een camper op een camion. Geloof me, qua belachelijkheidsgevoel kan dat tellen!

Na 100km werden we gedropt op het terrein van de depannage, tussen de wrakken van camions. Toen vonden we dat het wel stillaan tijd werd dat de presentator van de Italiaanse candid camera tevoorschijn zou komen om ons te bedanken voor onze deelname aan zijn programma. Maar in plaats daarvan voorzag de vriendelijke depaneur ons van water en elektriciteit en wenste ons slaapwel en het allerbeste. 

Daar zaten we dan, in the middle of nowhere...

Gelukkig hadden we nog wat restjes in de frigo staan, dus verhongeren zouden we nog niet direct.

’s Morgens kwam de vriendelijke depaneur ons terug ophalen om naar de garage te brengen. Ondertussen hadden we al wel geleerd om in de Dinky te kruipen vóór dat hij op de oplegger gezet werd. De garage was maar een paar kilometer verder. Daar werd ons echter doodleuk verteld dat er op zaterdag geen mechanieker aanwezig was en dat we maandag maar eens  moesten terug komen. We konden daar ook niet blijven staan want we kregen geen elektriciteit of water, we wilden er nochthans voor betalen ... Gelukkig bleef de depaneur nog altijd even behulpzaam en vriendelijk en bracht hij ons terug naar het wrakkenterein. R en de depaneur hebben ondertussen trouwens een eigen taaltje ontwikkeld, ze begrijpen elkaar en lachen zelfs met elkaars grapjes. 

Nu hadden we twee opties: zagen en klagen over de pech die we hadden en de plek waar we stonden ofwel proberen er het beste van te maken. We hebben gekozen voor optie 2 en zijn de douche ingesprongen, hebben we onze gele hesjes vervangen door iets deftigers en zijn op onze fiets gekropen. Uiteindelijk hebben we nog een tourtje van 30  km gedaan en zijn we gestopt aan het meer van Viverone, een tip van de vriendelijke depaneur. Op de terugweg hebben we onze voorraad terug aangevuld in de plaatselijke supermarkt en vanavond gaan we proberen of we de sateliet aan de praat krijgen. Oh ja, om 17 uur kregen we (eindelijk?) telefoon van de verzekering om ons te vertellen wat we al wisten...

Ondertussen is mijn darmflora al iets minder opstandig en heb ik zelfs al een beetje kunnen eten en drinken. Dus wie weet, als mijn buikje zo blijft beteren én als het maandag meevalt en ze kunnen de Dinky repareren én als we dan nog centjes over hebben na die reparatie, kunnen we onze vakantie toch nog gewoon verder zetten! Ik weet het, dat is dikwijls ‘als’, maar ik heb er een goei oog in en als jullie nu allemaal meeduimen, komt alles wel in orde

pootje,

Julles