Stoere teckel

Gisteren was het dan de grote dag. We werden ‘s morgens om half negen, op de ondertussen gekende manier, terug naar de garage in Ivrea getakeld. Dinky ging van de takelwagen en R en K werden vriendelijk gevraagd om een paar uurtjes te verdwijnen. Ze waren mij nog in mijn mandje aan het zetten toen de gast van de garage met onze Dinky tegen een geparkeerde auto knalde. Even leek het erop of we R moesten reanimeren, maar ondertussen is hij al wel wat gewoon en voor een schrammetje buigt hij niet meer ...

Maar het was toch met een bang hartje dat we Dinky achterlieten.

Ons fietstochtje naar Ivrea centrum en naar het Sirio meer viel letterlijk in het water, want we kregen een paar keer een fikse regenbui op ons dak. Een jas hadden ze door de stress aan de garage niet meegenomen. Dat was dus kletsnat bibberen van de kou. Het restaurantje dat we vonden ‘s middags maakte al wel een beetje goed. R deelde zijn konijn met mij en het was voor het eerst dat het eten mij terug smaakte.

Om 15u kon de botsende garagist ons vertellen dat ze de Dinky aan de computer hadden gehangen, de motor proper geblazen en dat het probleem ‘futsie’ was. We moesten gewoon gaan rijden en als het na 20km niet terug was, dan was er zelfs geen probleem geweest... en anders ‘mochten’ we terug komen...

Zo gezegd, zo gedaan... de Dinky reed vlot en er was ook geen foutmelding meer. We passeerden door de indrukwekkende Mont Blanc tunnel en reden door tot Nantua waar we een camperplaats vonden langs een mooi meer. Zonder voorzieningen, maar ondertussen waren we al wel wat gewoon.

Vanmorgen vroeg uit de veren, want R en K willen zo snel mogelijk naar huis en een einde maken aan de vakantie die echt wel vervloekt leek deze keer. Alles proper wassen, warmere kleren inpakken, richting Friesland rijden en proberen te redden wat er nog te redden viel van de vakantie. Dat was het plan...

Tot een uur of drie leek dat nog aardig te lukken. Seppe stuurde een bericht dat hij alweer lekker gekookt had voor ons en wij keken daarnaar uit. Maar dan ineens was die stomme foutmelding er terug en nam ook de kracht van de motor weer af... dit keer konden we amper nog 30 per uur rijden. R manoeuvreerde de Dinky veilig de autostrade af en we vonden gelukkig direct een  parking waar we konden stoppen en bellen voor hulp. De parking bleek echter naast een school te liggen en gelijk waren we omringd door een horde ouders. Boze ouders, want net als bij ons, willen die allemaal het liefst met hun auto tot in de klas van hun oogappels rijden om hen af te halen. K zette haar triestigste blik op en probeerde in haar beste frans uit te leggen dat we in panne stonden en dat de depaneur al onderweg was. Ze maakte weinig indruk...

Om een lang verhaal kort te maken, de depaneur bracht ons alweer naar een wrakkenterrein in Luxemburg en je gelooft het of niet, maar wij moesten ook nu weer in de Dinky blijven zitten tijdens het rijden. Zou het nu kunnen dat al die stoere depaneurs bang hebben van een nog veel stoerdere teckel?

Pootje,

Julles